NSA

Sprawa przegrana jest pośrednią wygraną, tak w ustnych motywach rozstrzygnięcia uzasadnił Naczelny Sąd Administracyjny wyrok, oddalające skargę Stowarzyszenia „Lokatorzy w Obronie Prawa” z siedzibą w Krakowie, które reprezentowałam. 

Jednakże NSA stwierdził, że „kwestia przyznanych odszkodowań w ramach umów indemnizacyjnych jest istotna w sprawie rozpoznania wniosku o ustalenie prawa wieczystego użytkowania, nie zaś w postępowaniu nadzorczym dotyczącym stwierdzenia nieważności orzeczenia o odmowie przyznania prawa do gruntu nieruchomości warszawskiej”. 

Z art. 7 ust. 1 dekretu, z dnia 26 października 1945 r. „o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. nr 50 poz.279 z zm.) - „dekretu Bieruta” wynika, że o prawo do gruntu nieruchomości warszawskiej mogą ubiegać się byli właściciele lub ich następcy prawni i te podmioty są stronami postępowania o przyznanie prawa. Stowarzyszenie nie ma przymiotu strony w postępowaniu. Stowarzyszenie „Lokatorzy w Obronie Prawa” zostało dopuszczone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze do udziału w postępowaniu na prawach strony. 

Odmowę uchylenia decyzji nadzorczej Kolegium uzasadniło tym, ze jakkolwiek fakt wypłaty odszkodowania następcom prawnym właściciela „gruntu warszawskiego”, w ramach realizacji „umowy indemnizacyjnej” pomiędzy USA i PRL z 16 lipca 1960 r. nie budzi wątpliwości, a znajduje potwierdzenie w decyzji Ministra Finansów FR6/6420/19/MXB/ZAR/09/750 o przejściu na rzecz Skarbu Państwa udziału w wysokości 1/3 własności nieruchomości przy ul. G......., właśnie na skutek wypłaty odszkodowania na podstawie międzynarodowej „umowy indemnizacyjnej”. 

O tyle okoliczność ta nie mogła stanowić przeszkody do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z 1954 r., ale powinna być wzięta pod uwagę przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego do gruntu i skutkować odmowa przyznania owego prawa, a to zapewnia ochronę lokatorom w stosunku najmu.